Traumy z dzieciństwa mają na nas większy wpływ, niż chcielibyśmy przyznać. I jest to zrozumiałe, ponieważ te doświadczenia kształtują nasz światopogląd i to, jak bezpiecznie czujemy się w obecności innych osób. Żadne z dzieci Targaryenów/Velaryonów nie doświadczyło normalności w dzieciństwie; wszyscy zostali wrzuceni w świat obowiązku, władzy, odpowiedzialności i oszustwa, zanim jeszcze mogli połączyć się ze sobą lub zrozumieć swoje najgłębsze instynkty. Jednak niektórzy, jak Aemond, zawsze czuli się niewidzialni, mimo że wkładali znaczne wysiłki w dźwiganie odpowiedzialności lub dbanie o siebie.
W całkowitym przeciwieństwie, Aegon nigdy nie wziął na siebie poważnej odpowiedzialności mimo że był pierworodnym. Dopuścił się przemocy seksualnej, topił się w alkoholu zamiast przepracować smutek i obnosił się ze swoim bezdusznym nastawieniem, kiedy tylko został skonfrontowany. Nawet jako młody dzieciak przyczynił się do tego, że Aemond był okrutnie prześladowany, kiedy połączył siły z dziećmi Rhaenyry, aby wyśmiać jego brak smoka, tym samym jeszcze bardziej pogłębiając nóż urazy. Obecnie, jako Król Żelaznego Tronu (tytuł, który po prostu spadł mu z nieba), Narastający, bezsilny gniew Aegona rani go podczas podejmowania ważnych decyzji i czyni go podatnym na manipulację — cechy te są dowodem na to, że nigdy nie nadawał się na władcę.
Powody, dla których Aemond żywi urazę do brata, nie leżą po prostu w przeszłości; jest on również cichym obserwatorem obecnych niedociągnięć, które czynią Aegona nieskutecznym, co jednocześnie wpływa na jego decyzje jako króla. Aemond obiektywnie bardziej zasługuje na płaszcz króla; nie jest podatny na niekontrolowane emocje lub manipulacje i jest groźnym strategiem i doradcą wojskowym. Kulminacja tych czynników rzuca Aemonda w stronę prostego celu: wymuszonej uzurpacji, gdy nadarzy się okazja, co dokładnie dzieje się podczas bitwy w Rook’s Rest.
