Na początku odcinka pojawia się kilka wskazówek dotyczących ostatecznego celu podróży statku, w tym ogromny rozdawnictwo w połowie, które jest w zasadzie odrzucane, ale prawda staje się jasna na końcu. Związek Alana i Eileen jest poważnie nadwyrężony — Alan ceni swoją pracę bardziej niż żonę — co kończy się paskudną kłótnią, którą mają w barze na statku, gdzie decydują się rozstać, gdy tylko dopływają do portu. W końcu Alan ma objawienie w stylu Sknerusa, że priorytetowo traktował niewłaściwe rzeczy w życiu, i oboje się godzą. Po drodze jeden z pasażerów statku wtrąca komentarz na temat tego, jak współczesny świat zostawia jego pokolenie w tyle. Wydaje się, że sam odcinek może przyjąć gorzkie spojrzenie tej postaci, ale starzejący się pasażerowie odrzucają te ideały, umieszczając młodego Alana i Eileen na łodzi ratunkowej i uwalniając ich, zanim łódź odpłynie w zapomnienie. Wiedzą, że ich czas się skończył, ale wiedzą również, że mogą zostawić świat lepszym miejscem, niż go zastali, zostawiając niewinnych.
Pod koniec „Powrotu króla” hobbici Frodo, Sam, Merry i Pippin udają się do Grey Havens, aby pożegnać wuja Froda, Bilba Bagginsa, wyruszającego w podróż do tego, co w istocie jest życiem pozagrobowym. W rozdzierających serce ostatnich chwilach Frodo ujawnia, że on również wyruszy w tę podróż przez morza, pozostawiając niewinnego Sama — można śmiało powiedzieć, że jest prawdziwym bohaterem całej sagi „Władca Pierścieni” — aby pomóc odbudować rozbity świat.
Pojęcie statku, który żegluje w zaświaty, było podstawą różnych mitologii sięgających czasów starożytnych Egipcjan, których bóg słońca, Ra, żeglował po niebie w łodzi niosącej słońce, a następnie podróżował w zaświaty nocą. (Egipcjanie okazjonalnie grzebali nawet dosłowne łodzie z ciałami swoich członków rodziny królewskiej, aby ich wskrzeszeni królowie mogli płynąć z Ra.) Później starożytni Grecy kładli pieniądze na oczach swoich zmarłych, aby zapłacić Charonowi, żeglarzowi, który przewoził zmarłych przez rzekę Styks do podziemi. Uczony Tolkien włączył ten trop do swojej własnej mitologii, a „Strefa mroku” wykorzystała go, aby zestawić zanikające pokolenie z nowym życiem tchniętym w małżeństwo centralnej pary w „Passage of the Lady Anne”.
