„Twisters” odchodzi od standardowego schematu „legaquels”, ograniczając powiązania z filmem z 1996 r. do absolutnego minimum. Nie ma tu wymuszonych, telefonicznych występów gościnnych obsady filmu z 1996 r. (w którym główną rolę grały Helen Hunt i zmarły Bill Paxton); tylko kilka małych hołdów. Mądrze, producenci zdają się zdawać sobie sprawę, że siła „Twister” tkwi w jego głównym haczyku — brawurowych wybrykach łowców burz i miłości do ekstremalnej pogody, która nimi kieruje — a nie w historii Twister Cinematic Universe. Chung mówi, że powiedziano mu: „Zrób „Twisters” tak, jakby to był twój film i nie przejmuj się zbytnio oryginałem”, i uznał to za „bardzo wyzwalające” (według Różnorodność).
To podejście pozwoliło również „Twisters” zabłysnąć nowym gwiazdom. To nie jest pierwsze rodeo Daisy Edgar-Jones z niegrzecznym chłopcem, wcześniej zagrała w uznanym serialu romantycznym „Normal People” i radosnym, mrocznym horrorze kanibalistycznym „Fresh”. Jest mistrzynią zalotnych żartów i świetnie pasuje do Glena Powella, głównego bohatera „Twisters”.
Powell odnosi coraz większe sukcesy, przeskakując od wielkiego hitu „Top Gun: Maverick” do zaskakujący sukces komedii romantycznej „Anyone But You” i kontynuuje teraz swoją passę kasową dzięki „Twisters”. Marketing filmu z pewnością wiedział, jak najlepiej wykorzystać Powella (np. ujęcia, na których zostaje przemoczony przez nagłą ulewę, mając na sobie białą koszulkę). Milionowy uśmiech aktora był prawdopodobnie równie atrakcyjny, co same Twisters; dane demograficzne widowni pokazują mniej więcej równy podział mężczyzn i kobiet, a pary stanowiły 41% kupujących bilety w dniu premiery.
(Jeśli niedawno nawróciłeś się na Powelligan i chciałbyś zobaczyć go z wąsami z lat 80., koniecznie obejrzyj film Richarda Linklatera „Everybody Wants Some!!”).
