Minęło 17 lat, odkąd Jake Kasdan stworzył ostateczną, szczegółową parodię popularnego biograficznego filmu muzycznego z „Idź twardo: historia Dewey’a Coxa”,„ale filmowcy wciąż produkują te szablonowe, wzloty i upadki wielkich artystów. Nawet jeśli są zrobione w miarę dobrze (np. „Elvis”, „Rocketman” i „Straight Outta Compton”), są niewiele więcej niż musicalami z automatu grającego, które odtwarzają największe hity i porażki w życiu ich bohaterów. Co najgorsze, biorąc pod uwagę, że trzeba uzyskać licencję na piosenki od artystów lub ich spadkobierców, ci bohaterowie mają kreatywną kontrolę nad swoją historią – tzn. staną się tak brzydkie, jak artysta lub jego spadkobiercy będą w stanie znieść.
To prowadzi nas do książki Jamesa Mangolda „A Complete Unknown”. Mangold, który stworzył jeden z lepszych muzycznych filmów biograficznych XXI wieku w „Spacerze po linie”, mądrze ograniczył zakres swojego filmu o Bobie Dylanie do transformacji artysty z początku do połowy lat 60. z drażniącego sumienie piosenkarza folkowego w rockowego proroka z gitarą elektryczną. Dzięki temu nie musi zmagać się z późniejszymi zmianami kształtu Dylana w ciągu następnych kilku dekad (mistrzowsko przedstawionymi w orzeźwiająco niekonwencjonalnym „I’m Not There” Todda Haynesa), ale wciąż ma przed sobą trudne wyzwanie. Geniusz Dylana jest bezdyskusyjny, ale sposób, w jaki traktował swoich przyjaciół i kochanków, jest, w zależności od tego, kto opowiada, opowieścią o zdradzie lub czymś gorszym.
Nie sposób określić na podstawie tego właśnie opublikowanego teasera, jak nieskazitelny i niekonwencjonalny będzie w stanie Mangold z Dylanem na pokładzie jako producentem, ale jedno jest pewne: przedstawienie artysty jako kapryśnego młodego człowieka przez Timothée Chalameta będzie tematem rozmów w świecie filmu, kiedykolwiek ten film trafi do kin (niedawno zakończył zdjęcia). Więc co Móc ustalamy to tak daleko?
