Choć „Przygoda Posejdona” nie była pierwszym efektownym, wysokobudżetowym filmem o katastrofach naturalnych, jest szczytem formy. Ma niezaprzeczalnie chwytliwą i przerażającą przesłankę: statek wycieczkowy w stylu Titanica wywraca się i przewraca do góry nogami, a na pokładzie jest tylko garstka ocalałych. Barwna załoga pozostałych gości, którzy są teraz rozbitkami, robi, co w jej mocy, aby przetrwać niebezpieczeństwa Posejdona, aby nie utonąć. Ale choć „Przygoda Posejdona” należy do szkoły filmowej Irwina Allena, jego siła tkwi w niezwykle zaangażowanej obsadzie, w tym pięciu poprzednich laureatów Oscara: Shelley Winters (która otrzymała kolejną nominację za swoją rolę tutaj), Jack Albertson, Ernest Borgnine, Red Buttons i świeżo po premierze „Francuskiego łącznika” Gene Hackman jako porywczy ksiądz.
Chociaż Hackman, w szczególności, w pełni zanurza się w bombastycznej naturze swojej postaci, to właśnie ta intensywna chęć sprzedania tandetnego scenariusza sprawia, że ten film wznosi się ponad inne katastroficzne epopeje z lat 70. Podobnie jak w przypadku wielu filmów o katastrofach naturalnych, w „Przygodzie Posejdona” jest odrobina głupkowatości, ale obsada jest w pełni zaangażowana w sprzedaż wersji nadmiaru z lat 70. W tamtym czasie „Przygoda Posejdona” wydawała się pierwszym filmem katastroficznym, który mógł być szanowany, nie tylko zadowolony z sukcesu kasowego, ale także zdobywając osiem nominacji do Oscara.
